کودکی اندیشید که خــــدا چه می خورد، چه می پوشد و کجا منزل دارد ؟
ندایی آمد: خــــدا، غم بندگانش را می خورد، گناهانشان را می پوشد و در
قلب شسکته آنان منزل دارد.
بزرگی میگفت:
یک وقت جلوی شما یک سبد سیب می آورند، شما اول برای کناریتان بر میدارید، دوباره سیب بعدی را به نفر بعدی میدهید...
دقت کنید، تا زمانی که برای دیگران برمیدارید سبد مقابل شما میماند... ولی حالا تصور کنید همان اول برای خود بردارید، میزبان سبد را به طرف نفر بعد میبرد...
نعمتهای خدا نیز اینطور است،
با بخشش، سبد را مقابل خود نگه دارید.
زندگی کردن با استانداردهای خدا بسیار زیبا خواهد بود
خداوند انسانها را میآزماید و آنها را به جهت پایداری بر صراط مستقیم میسنجد تا بداند کدامیک از بندگان وی شایستگی بخشش او را دارند. اگر میخواهی شایستگی بخشش خداوند را داشته باشی، باید تلاش کنی که بدون تلاش، هرگز، هیچ پیشرفتی میسّر نمیشود و هرگز نخواهی توانست به هدف نهایی خود دست یابی.
اگر در وجودت احساس خلأ میکنی، تنها با نشستن و منتظر ماندن به اینکه تو را کمکی از طرف خداوند برسد و خلأ وجودیات را پر کند، به نتیجهای دست نخواهی یافت، بلکه باید خود تو راه پر کردن آن را بیابی و چارهای برای حل مشکل خود پیدا کنی.
بدان که خداوند شایستگی بندگانش را میسنجد و سپس به تناسب آنچه لایق آن هستند، به آنان عطا میکند.
مراتب عشق نزد پروردگار تو متفاوت است. اگر میخواهی به مراتب بالای عشق دست یابی، ظرف وجودیات را بهبود ببخش و با گسترش قلب خود شایستۀ عشق خداوند باش.
خداوند انسانها را در مواقع نیاز حمایت میکند و به آنان راه درست را نشان میدهد ولی خود شما باید برای رسیدن به مراتب بالای عشق تلاش کرده و شایستگیهای خود را به اثبات برسانید. 219
درمکه که رفتم، خیال میکردم دیگر تمام گناهانم پاک شده است
غافل از اینکه تمام گناهانم گناه نبوده و تمام درستهایم به
نظرم خطا انگاشته و نوشته شده بود...درمکه دیدم خدا چند سالیست
که از شهر مکه رفته و انسانها به دور خویش میگردند...
در مکه دیدم هیچ انسانی به فکر فقیر دوره گرد نیست...
دوست دارد زود به خدا برسد و گناهان خویش را بزداید...
غافل از اینکه آن دوره گرد خود خدا بود.
درمکه دیدم خدا نیست و چقدر باید دوباره راه طولانی
را طی کنم تا به خانه خویش برگردم...
و درهمان نماز ساده خویش تصور خدارا
در کمک به مردم جستجو کنم ...
آری شاد کردن دل مردم همانا
برتر از رفتن به مکه ایست که خدایی در آن نیست.
" مرحوم حسین پناهی"
خدایـــــــــــــا؛
بابت هر شبی که بی شکر سر بر بالین گذاشتم؛
بابت هر صبحی که بی سلام به تو آغاز کردم؛
بابت لحظات شادی که به یادت نبودم؛
بابت هر گره که به دست تو باز شد و من به شانس نسبتش دادم؛
بابت هر گره که به دستم کور شد و مقصر را تو دانستم؛
مرا ببخش ...