دختر رویاهای من

برنارد مالامود

پس از آن كه میتكا، دست‌نوشته‌ی رمان غم‌انگیزش را در تهِ دودگرفته‌ی سطل آشغال كهنه‌ی توی حیاط خلوتِ خانه‌ی خانم لوتز سوزانده بود، خانم صاحب‌خانه به هر حیله و ترفندی متوسّل شد تا او را وسوسه كند كه از اتاقش بیرون بیاید؛ و او همان طور كه روی تختش دراز كشیده بود، می‌توانست از صداهای روی كفِ خانه و بوی عطر، متوجّه حضور زنی در ساختمان شود كه آزاد و تنها بود و احتمالاً سال‌ها پیش زن بی‌نظیری بوده؛ امّا او با چرخاندن كلید و حبس كردن خودش در اتاق، مثل یك زندانی، در برابر تمام این وسوسه‌ها مقاومت می‌كرد و فقط پس از نیمه‌های شب برای خریدن بیسكویت و چای یا گاه‌گداری، كمپوت بیرون می‌رفت؛ و زندگی‌اش هقته‌های متمادی به همین منوال بود.

ده تا سرخ‌پوست

ارنست همينگ‌وي

 « چهارم ژوئيه‌»‌اي بود و نيک Nick شب، دير وقت، با ارابة جو گارنرJoe Garner و خانواده‌اش به خانه برمي‌گشت که توي راه از کنار نُه تا سرخ‌پوست مست گذشتند. يادش بود که نُه تا بودند چون جو گارنر که در هواي گرگ‌وميش ارابه مي‌راند دهانة اسب‌ها را کشيده بود و پائين پريده بود و سرخ‌پوستي را از کنار شيار چرخ بيرون کشيده بود. سرخ‌پوست خوابيده بود و صورتش روي خاک بود. جو سرخ‌پوست را کشيد کنار بوته‌ها و برگشت به ارابه.
 جو گفت« با اين يکي شدن نُه تا، همين گوشه کناران.»
 خانم گارنر گفت« سرخ‌پوستا.»
 نيک با دو تا پسرهاي گارنر در صندلي عقب بود. از آن‌جا بيرون را نگاه مي‌کرد که سرخ‌پوستي را که جو به کنار جاده کشيده بود ببيند.
 کارل پرسيد« بيلي تيبل‌شوBilly Tableshaw بود؟»
 « نه.»

رؤيت دخترصددرصد ايده‌ال در صبح‌گاه بهاري

‌هاروکي موراکامي 

صبح زيباي آوريل

در يکي از فرعي ‌هاي تنگِ
منطقه شيکِ ‌هاراجوکوِ توکيو
از کنار دختر صددرصد ايده‌الم رد مي‌شوم.
راستش را بخواهيد، آن‌قدر‌ها خوشگل نيست. هيچ ويژگي خاصي ندارد.

زنی که ساعت شش می‌آمد

 گاربریل گارسیا مارکز

 در متحرک باز شد. در آن ساعت کسی در رستوران خوزه نبود. ساعت تازه شش ضربه نواخته بود ومرد می‌دانست که مشتری‌های همیشگی تا پیش از ساعت شش‌ونیم پیدایشان نمی‌شود. زن،  به خلاف مشتری‌های هر روزه و منظم، هنوز آخرین ضربه ی ساعت شش نواخته نشده وارد شد و، مثل هر روز در آن ساعت، بی آن که لب از لب بردارد روی چارپایه نشست. سیگار روشن نشده ای را محکم زیر لب گرفته بود.

نخستين عشق

ساموئل بکت

         من، درست يا نادرست، ازدواج خود را از حيث زمان با مرگ پدرم مرتبط مي‌کنم. ممکن است اين دو واقعه ازجهات ديگري نيز با يک‌ديگر ارتباط داشته باشند. به‌هرحال، دشوار مي‌توانم بگويم که در اين زمينه چه مي‌دانم.
         تا اين اندازه مي‌دانم که چندي پيش سر قبر پدرم رفتم و تاريخ وفات او را يادداشت کردم، فقط تاريخ وفات او را چون در آن روز تاريخ تولد او برايم اهميتي نداشت. صبح رفتم و عصر برگشتم، درهمان قبرستان چيزکي خوردم. اما چند روز بعد چون مي‌خواستم بدانم در چه سني مرده است ناچار بار ديگر سر قبر او رفتم تا تاريخ تولدش را يادداشت کنم. اين دو تاريخ اول و آخر را روي يک تکه کاغذ نوشتم که دم دست خود مي‌گذارم. اين شد که حالا مي‌توانم با اطمينان بگويم که در موقع ازدواج حتماً حدود بيست و پنج سال داشته‌ام. زيرا تاريخ تولد خودم را، تکرار مي‌کنم، تولد خودم را هرگز فراموش نکرده‌ام و هرگز ناچار نشده‌ام آن را در جايي بنويسم، تاريخ تولد خودم، دست کم هزارة آن، در حافظه‌ام با رقم‌هايي حک شده است که گذر عمر به سختي مي‌تواند آن‌ها را محو کند. روز تولدم را هم هروقت بخواهم به ياد مي‌آورم و اغلب آن را به شيوة خودم جشن مي‌گيرم، البته مدعي نيستم که هر بار روز تولدم فرا مي‌رسد چنين مي‌کنم، نه، چون زيادتر از اندازه فرامي‌رسد، اما اغلب اين کار را مي‌کنم.

حمام

نجف دريابندري

          صداي فرياد را من وقتي شنيدم که سر و صورتم را صابون زده بودم وچشم‌هايم بسته بود. اما فوراً چشم‌هايم را باز کردم و ديدم که يک نفر روي کف سيماني حمام افتاده است و دارد دست و پا مي‌زند و جيغ مي‌کشد.

          صابون چشم‌هايم را سوزاند. چشم‌ها را دوباره بستم و سرم را زير دوش گرفتم، و بعد چشم‌هايم را باز کردم.

چهره

آلیس مونرو

من مطمئنم که پدرم فقط یک بار به من نگاه کرد، من را واقعا دید. بعد از آن دیگر می­دانست که توقع چه چیزی  داشته باشد. آن روزها پدرها را توی اتاق انتظاری که زن­های زائو گریه­هاشان را می خوردند یا با صدای بلند درد می کشیدند و اتاق­­ زایمان­های پرنوری که نوزادها به دنیا می­آمدند، راه نمی دادند. پدرها فقط بعد از این که مادرها  مرتب و سرحال زیر پتوهای رنگی توی بخش یا اتاق­های خصوصی و نیمه­خصوصی بستری می­شدند به دیدن آن‌ها می­آمدند . مادر من اتاق خصوصی داشت، چون موقعیت اجتماعی­اش در شهر این­طور ایجاب می­کرد و به خاطر آن­چه بعدا پیش آمد،  خوب هم شد که اتاق خصوصی داشت.

چپ دست ها

گونتر گراس

اريش مرا زير نظر دارد. من هم چشم از او برنمي دارم. هر دوي ما اسلحه به دست داريم و مسلم است كه ماشه را خواهيم چکاند و يكديگر را زخمي خواهيم كرد. اسلحه هاي ما پُرند. ما هفت تيرهايي را به طرف هم گرفته ايم كه طي تمرين هايي طولاني آنها را آزمايش کرده و بلافاصله پس از تمرين به دقت تميزشان كرده ايم. فلز سرد اسلحه كم كم گرم مي شود. چنين ماسماسكي از درازا بي خطر به نظر مي رسد. آيا نمي توان يك خودنويس يا يك كليد بزرگ و برجسته را هم همين طور نگه داشت و خاله ي ترسوي خود را كه دستكش چرمي مصنوعي و سياه رنگي به دست دارد، وادار به جيغ زدن نمود؟

جعبه‌ آرزو

سيلويا پلات‌

          اَگنس‌ هيگينز وقتي‌ متوجه‌ علت‌ شادي‌ و حرف‌هاي‌ بي‌سر و ته‌ شوهرش‌هرالد شد كه‌ او مشغول‌ خوردن‌ آب‌پرتقال‌ و اُملت‌ صبحانه‌اش‌ بود. اگنس‌ درحالي‌ كه‌ سعي‌ مي‌كرد مرباي‌ آلبالو را روي‌ نان‌ِ تُست‌كرده‌اش‌ بكشد پرسيد:ديشب‌ چي‌ خواب‌ ديدي‌؟

          هرالد همان‌طور كه‌ به‌ همسر جذابش‌ كه‌ درخشش‌ نور آفتاب‌ كُرك‌هاي‌بور كنار گونه‌اش‌ را چون‌ گُل‌برگ‌هاي‌ بهاري‌ شاداب‌ و جوان‌ نشان‌ مي‌دادخيره‌ شده‌ بود گفت‌: داره‌ يادم‌ مي‌ياد، دربارة‌ آن‌ دست‌نوشته‌ها با ويليام‌ بليك‌بحث‌ مي‌كرديم‌.

          اگنس‌ در حالي‌ كه‌ سعي‌ مي‌كرد اعتراض‌ و خشمش‌ را پنهان‌ كند پرسيد: ازكجا فهميدي‌ ويليام‌ بليك‌ بود؟

ببر مردم شناس

جيمز تربر

          يکي بود يکي نبود. در روزگاران قديم ببري از باغ‌وحش امريکا گريخت و به جنگل بازگشت. در دوران اسارت بسياري از عادات آدميان را آموخته بود و با خود فکر کرد خوب است آن رسوم را در جنگل به کاربَرَد.

          اولين روزي که به منزل رسيد يوز‌پلنگي را ملاقات کرد و به او گفت:«صحيح نيست که من و تو براي قوت‌مان به شکار رويم. حيوانات ديگر را وا مي‌داريم که غذاي‌مان را براي‌مان تهيه ببينند.»

آقاي کبوتر و بانو

کاترين منسفيلد

البته که ميدانست، آن‌هم بهتر از هر کس ديگر، که ذره‌اي شانس ندارد، حتي به اندازۀ يک سر سوزن. اصلاً تصورش هم نامعقول بود؛ اين‌قدر نامعقول که هيچ تعجب نميکرد اگر پدر دخترک... خب، هر کاري که پدر دخترک ميکرد براي او کاملاً قابل فهم بود. در واقع هيچ چيز جز درماندگي محض، جز اين واقعيت که اين براستي آخرين روز اقامتش در انگلستان بود- تا کي‌اش را فقط خدا ميدانست- نميتوانست او را به حرکت وادارد. تازه همين حالايش هم... يک پاپيون چارخانۀ کرم و لاجوردي از توي کشوي کمد انتخاب کرد و لب تختخوابش نشت. اگر دخترک بر ميگشت و ميگفت:«چه‌غلط‌ها!»، آيا تجعبي داشت؟ ضمن اينکه يقه‌اش را بالا ميزد و روي پاپيون بر ميگرداند به اين نتيجه رسيد که اصلاً و ابداً تعجبي نداشت. في‌الواقع منتظر بود جوابش چيزي توي همين مايه‌ها باشد. راستش، اگر با بي طرفي به قضيه نگاه ميکرد، هيچ نميدانست که چه جواب ديگري ‌ممکن بود بگيرد.

مرد متولد اردیبهشت ماه

هیچ موجودی در دنیا به اندازه گربه و مرد متولد اردیبهشت در مقابل ناز ونوازش نرمش از خود نشان نمی دهد.در پدر بودن مردی است بی نظیر و برای بچه های خود در یک دستش زر و در یک دستش شلاق است . وای به روزی که برنجد ، وای اگر قهر کند.مرد مترلد اردیبهشت دیر ناراحت می شود واگر ناراحت بشود دنیا را به هم می ریزد.او زنی شوخ وشنگ ، ظریف وزنانه ، عاقل و سیاستمدار، و مطیع و خانه دار را به سر حد پر ستش دوست دارد.لابد تصور می کنید که یک مرد متولد برج ثور آدمی است آرام ، اهل عمل ،حساس و همانند صخره ای عظیم پابرجاست. این تصور شما کاملا درست است و با حقیقت وفق می دهد .

 متولدین اردیبهشت ماه

عشق را در چشمان من بنگر

چهره بر افروخته‌ام را ببین و عشق را حس کن

به صدای نفس‌های من گوش کن

و بشنو ترانه عشق را؛

عاشقی بی قرار است و کمرو ولی پر شهامت.

موسیقی بر او تاثیر فراوان دارد.

آخرين تير تفنگ من

آلفونس دو لامارتين

روزي ترجمة انگليسي يک جلد کتاب سانسکريت، زبان مقدس هندي‌ها، را با خودم به شکار برده بودم. ناگاه آهوي با طراوت خوش خط و خالي در سوسنبرهاي ژاله زدة صبح شروع به جست و خيز نمود. من طبيعتاً از کشتار متنفر بودم، ولي بي اختيار تفنگ خالي شد، آهو افتاد و کتف او از يک گلوله شکسته بود.

مريم حيدر زاده

من میگم بهم نگاه کن

تو میگی که جون فدا کن

من میگم چشات قشنگه

تو میگی دنیا دو رنگه

من میگم چه قدر تو ماهی

تو میگی اول راهی

در قبایل عرب همواره جنگ بود.اما مکه زمین حرام بود

و چهار ماه رجب و ذی القعده وذی الحجه ومحرم

زمان حرام: یعنی که در آن جنگ حرام است.

دو قبیله که با هم در جنگ بودند ...

رو ساحل سرخ دلت اسم کسی رو حک نکن                                                                     

                                                به اینکه من دوست دارم حتی یه ذره شک نکن

بزار بهت گفته باشم که ماجرای ما و عشق                                                                    

                                               تقصیر چشمای تو بود ‌‌‌، وگرنه ما کجا و عشق ؟ 

سرم تو لاک خودم و دلم یه جو هوس نداشت                                                                  

کهن‌ترین داستان جهان 

رومن گاری 

شهر «لاپاز» در ارتفاع پنج هزارمتری سطح دریا قرار دارد ــ از این بالاتر دیگر نمی‌توان نفس کشید. «لاما»ها هستند و سرخ‌پوست‌ها و دشت‌های بایر و برق‌های ابدی و شهرهای مرده و عقاب‌ها. پایین‌تر، در دره‌های گرمسیری، جویندگان طلا و پروانه‌های عظیم جثه می‌پلکند.

چو اغریرث آمد ز آمل به ری

به گستهم و طوس آمد این آگهی

سوی شاه ترکان رسید آگهی

"حميد مصدق خرداد 1343"

تو به من خنديدي و نمي دانستي
من به چه دلهره از باغچه همسايه سيب را دزديدم
باغبان از پي من تند دويد
سيب را دست تو ديد
غضب آلود به من كرد نگاه
سيب دندان زده از دست تو افتاد به خاك
و تو رفتي و هنوز،
سالهاست كه در گوش من آرام آرام
خش خش گام تو تكرار كنان مي دهد آزارم
و من انديشه كنان غرق در اين پندارم
كه چرا باغچه كوچك ما سيب نداشت

فرستاده نزدیک دستان رسید

دل نوشته هایی از

«دکتر علی شریعتی»

من رقص دختران هندی را بیشتر از نماز پدر و مادرم دوست دارم. چون آنها از روی عشق و علاقه می رقصند ولی پدر و مادرم از روی عادت نماز می خوانند . «دکتر علی شریعتی»

و دیگر که از شهر ارمان شدند

بشد ویسه سالار توران سپاه

چو بشنید نوذر که قارن برفت

ازان پس بیاسود لشکر دو روز

برآسود پس لشکر از هر دو روی

سپیده چو از کوه سر برکشید