سرتیپ راشد بن سعید البلوشی معاون عملیات و برنامه ریزی رئیس ستاد نیروهای مسلح عمان در صدر یک هیئت نظامی برای شرکت در چهار دهمین کمیسیون مشترک نظامی ایران و عمان وارد تهران شد.
ادامه مطلب:
عاشقان حسین (ع)
از دیارشهرتاریخی لیدوما ((ممسنی))**************************اخبار روز شامل( علمی - فرهنگی - سیاسی - مذهبی -تاریخی - ورزشی -پزشکی -طنز)عاشقان حسین (ع)
از دیارشهرتاریخی لیدوما ((ممسنی))**************************اخبار روز شامل( علمی - فرهنگی - سیاسی - مذهبی -تاریخی - ورزشی -پزشکی -طنز)
هیچ مدرسه ای بالاتر از تجربه نیست
هیچوقت کسی را تحقیر نکنید شاید امروز قدرتمند باشید
اما
زمان از شما قدرتمند تر است !
یک درخت، هزاران چوب کبریت را میسازد
اما
وقتی زمانش برسد
یک چوب کبریت میتواند ٬هزاران درخت را بسوزاند !
پس خوب باشید و خوبی کنید
اغلب آدمها، آدم دیگری هستند
آنها زندگی نمیکنند، فقط نقشی را ایفا میکنند که دیگران به آنها داده اند
فکرشان حاوی نظرات دیگران است
صورتشان ماسکی است که بر چهره شان زده اند
وجودی اصیل ندارند
زندگی شان تقلید است و شور و التهابشان نقل قولی بیش نیست
این دور باطل را بشکنید؛ وگرنه هرگز هستی پیدا نخواهید کرد
شما زنده اید و آزاد
همانی باشید که می خواهید
این صورتک های به ظاهر زیبا را بردارید و از زندگی خود لذت ببرید
چرا از آینده می ترسیم؟
قبل از انقلاب مردی در شهر خوی بود که به او ترمان (terman) می‌گفتند. او بسیار شیرین‌عقل بود و گاهی سخنان حکیمانه‌ی عجیبی می‌گفت.
روزی از او پرسیدند:
«مصدق خوب است یا شاه؟ بگو تا برای تو شامی بخریم.»
ترمان گفت: «از دو تومنی که برای شام من خواهی داد، دو ریال کنار بگذار و قفلی بخر بر لبت بزن تا سخن خطرناک نزنی!!!»
مرحوم پدرم نقل می‌کرد، در سال 1345 برای آزمون استخدامی معلمی از خوی قصد سفر به تبریز را داشتم.
ساعت 10 صبح گاراژ گیتیِ خوی رفتم و بلیت گرفتم. از پشت اتوبوسی دود سیگاری دیدم، نزدیک رفتم دیدم، ترمان زیرش کارتُنی گذاشته و سیگاری دود می‌کند.
یک اسکناس 5 تومانی نیت کردم به او بدهم. او از کسی بدون دلیل پول نمی‌گرفت. باید دنبال دلیلی می‌گشتم تا این پول را از من بگیرد.
گفتم: «ترمان، این 5 تومان را بگیر به حساب من ناهاری بخور و دعا کن من در آزمون استخدامی قبول شوم.»
ترمان از من پرسید: «ساعت چند است؟»
گفتم: «نزدیک 10.»
گفت: «ببر نیازی نیست.»
خیلی تعجب کردم که این سوال چه ربطی به پیشنهاد من داشت؟
پرسیدم: «ترمان، مگر ناهار دعوتی؟»
گفت: «نه. من پول ناهارم را نزدیک ظهر می‌گیرم. الان تازه صبحانه خورده‌ام. اگر الان این پول را از تو بگیرم یا گم می‌کنم یا خرج کرده و ناهار گرسنه می‌مانم. من بارها خودم را آزموده‌ام؛ خداوند پول ناهار مرا بعد اذان ظهر می‌دهد.»
واقعا متحیر شدم. رفتم و عصر برگشتم و دنبال ترمان بودم. ترمان را پیدا کردم. پرسیدم: «ناهار کجا خوردی؟»
گفت: «بعد اذان ظهر اتوبوس تهران رسید. جوانی از من آتش خواست سیگاری روشن کند. روشن کردم مهرم به دلش نشست و خندید، خندیدم و با هم دوست شدیم و مرا برای ناهار به آبگوشتی دعوت کرد.»
ترمانِ دیوانه٬ برای پول ناهارش نمی‌ترسید، اما بسیاری از ما چنان از آینده می‌ترسیم و وحشت داریم که انگار در آینده دنیا نابود خواهد شد؛ جمع کردن مال زیاد و آرزوهای طولانی و دراز داریم.
حضرت علی (ع) می‌فرمایند:
از آنچه که داری، فقط آنچه که می‌خوری مال توست، سرنوشتِ بقیه‌ی اموالِ تو٬ معلوم نیست.
غرور
غرور!
مارادونا مدتی به خاطر افسردگی پس از ترک اعتیاد در بیمارستان بستری بود. وقتی مرخص شد، حرف قشنگی زد. او تعریف می کرد:
اون جا دیوانه های زیادی بودند. یکی می گفت من چه گوارا هستم. همه باور می کردن،یکی می گفت من گاندی ام، همه قبول می کردن، ولی وقتی من گفتم مارادونا هستم ،همه خندیدن و گفتن هیچ کس مارادونا نمیشه...
اون جا بود که من خجالت کشیدم که چه بر سر خودم آوردم...در این دنیا غرور دمار از روزگار آدم در میاره و دقیقا گرفتار چیزی میشی که فکر می کنی هرگز در دامش نخواهی افتاد...
مراقب خودتان باشید. برگ ها همیشه زمانی می ریزند که فکر می کنند طلا شده اند...
